دلنوشته ای برای شهید مدافع سلامت مهین خسروی تبار

بسم رب شهدا و الصدیقین
خواهرم می خواهم بگویم یکی از سخت ترین کارهایی که مجبور به انجامش شده ام نوشتن یک بیوگرافی خلاصه از توست زیرا که آنگونه زندگی کرده‌ای خواهرم که نوشتن از تو و زندگی تو،کار راحتی نیست زندگی تو خود یک رمان است که هرچقدر هم بخواهم خلاصه کنم باز حجم زیادی دارد.
شرمنده ام که با این نوشته قطعا نمی توانم حق مطلب را ادا کنم و در حقت اجحاف می‌شود.

شهید مهین خسروی تبار کسی که تا آخرین لحظات زندگی تمام تلاشش را کرد که پله پله مدارج علمی را طی می کند و همزمان با خدمت به مردم به تحصیلات خود ادامه می داد.
شهید خسروی تبار زندگی خود را وقف زندگی و شادی دیگر همنوعان خود کرده بود این شهیده عزیز آن قدر عاقبت به خیری و زندگی اخروی برایش مهم بود که مهم‌ترین اولویتش در انجام هر کاری رضای خدا واولیای الهی بود.
آنقدر ماه محرم و امام حسین برایش مهم و محترم بود که از وقتی که شروع به کار و کسب درآمد کرده بود هر ساله دهه محرم و روز اربعین را برای یتیمان غذای نذری آماده می‌کرد با اینکه یک بار به زیارت اباعبدالله الحسین مشرف شده بود ولی هر سال روز اربعین به پیاده روی می رفت و به این امید که یک بار دیگر موفق شود و اربعین را به مقصد کربلا پیاده روی کند .
انقدر آرزوی شهادت داشت که خیلی وقتها این آرزو را به زبان می آورد با اینکه اطرافیانش رسیدن به این آرزو را برایش محال می‌دانستند و می‌گفتند تو که شرایط جنگیدن را نداری هیچ وقت نمی توانی به این آرزوی خود برسید غافل از اینکه خدا اگر بخواهد می‌تواند به هر وسیله‌ای در هر شرایطی بندش را به آرزویش برساند.
می‌خواهم بگویم خوشا به سعادتت که امام حسین نذرت را قبول کرد و تو را به آرزویت رساند.
شهیده خسروی تبار تمام درآمدش را صرف رفاه دیگران می کرد وی چندین یتیم را تحت سرپرستی داشت که ماهانه حقوقی برایشان واریز می کرد و شخصیتی بود که هر ساله به عنوان ناشناس برای یتیمان که می‌شناخت لباس‌عید تهیه می‌کرد.
با تمام این ها سالانه خمس تمام داشته هایش را پرداخت می‌کرد و همین قدر بگویم که پرداخت آخرین خمس داشته هایش مصادف بود با دریافت آخرین حقوقش قبل از شهادت و بعد از آن دیگر حقوقی در کار نبود.
و این همان خواهری بود که هیچگاه برای خودش زندگی نکرد.
اپس خواهرم ! می توانم با سربلندی بگویم که هم تو لایق شهادت بودی و هم شهادت لایق تو بود.